Rozdział 102
Adrian i ja nie byliśmy już dla siebie obcy, ale przestrzeń między nami była ogromna – tak wielka, że czułam się jak nad przepaścią, mimo że sięgał po moją dłoń. Minęło kilka dni, odkąd podjęliśmy decyzję, żeby spróbować jeszcze raz, ale odbudowa tego, co straciliśmy, przypominała składanie potłuczonego lustra. Każdy krok naprzód wydawał się potencjalnie błędny, ale nie mogliśmy się cofnąć. Ja nie