Kiedy jego idealna maska pękła, ja się obudziłam.

– Nie, nie mogę. Mam zwierzaka w domu i muszę wrócić na południe, żeby się nim zaopiekować. Innym razem, ja stawiam – powiedziała Anneliese, chwytając za torbę. Pomachała lekko i odeszła.

Oczy Jacksona pociemniały jak u szczeniaka porzuconego za progiem, ale pospieszył za nią. – Odprowadzę cię.

Uśmiechnęła się do niego. Dłoń Jacksona zacisnęła się w pięść, rozluźniła i znów zacisnęła. Tuż przed ty