Kiedy jego idealna maska pękła, ja się obudziłam.

Powietrze między nimi było ciężkie, ciche, a jednak nie niosło ze sobą niezręczności.

Panowała jedynie dziwna, napięta cisza.

Jonathan w końcu przerwał milczenie, jego głos był łagodny i pełen troski. – Czujesz się już lepiej?

Anneliese skinęła głową, spuszczając wzrok, i dodała szybko: – Tak, o wiele lepiej. Już wyszłam ze szpitala.

– Pamiętaj, żeby pić dużo wody. Twój głos brzmiał przed chwilą t