Kiedy nie zostaje nic poza miłością

Zanim zdążyłam dokończyć, wyszedł z prywatnej windy prezesa i pospiesznie przemknął przez tłum. On, zazwyczaj tak wytworny i władczy, teraz był zlany potem i w panice.

Jego uroda sprawiała, że nigdy nie ginął w tłumie.

Opuściłam telefon i ruszyłam w jego stronę, wpadając mu w ramiona i obejmując go w talii. Oparłam się o jego pierś i powiedziałam:

– Nic mi nie jest. Nie boję się burzy.

Minęły lata